Devrin padişahını, şehir halkından biri evinde misafir etmek ister. Fakat padişah o güne kadar ülkesindeki hiç kim senin davetini kabul etmediği gibi
bu davetiye kabul etmez. Adam çok ısrarlıdır, ve padişaha ne dese yine de kabul ettiremez.
Her gün padişahın huzurunda alır soluğu. Padişah en sonunda görür ki çare yok, bir şartla bu misafirliği kabul edeceğini söyler.
Adam, padişaha sevinçle sorar şartının ne olduğunu.-“Benden büyük, benden fazla sözü geçecek kimsenin bulunduğu bir yerde bulunmak istemem. Böyle biri varsa evinde bu davetini kabul edemem-” der padişah.
Elbette ülke padişahından daha fazla sözü geçen birinin adamın evinde olması imkansızdır. Padişaha garanti vererek huzurundan sevinçle ayrılır. Ve akşamki yemek için evine gider hemen. Padişahın ağzına layık bir sofra hazırlatır evdekilere. Ve padişah iki baş veziriyle evin kapısını çalar…
Buyur edilince geçer baş köşeye oturur ve “Bismillah” deyip yemeğe başlayacağı sırada evin küçük yaramaz çocuğu başlar ağlamaya. Babasına şeker istediğini söyler.
Verirler şerbet ister. Onu da verirler macun ister.
Birde bunlar yetmez gibi gider padişahın sarığıyla, sakalıyla oynar. Dur derler durmaz çocuk.
Yapma derler dinlemez…Padişah çocuğun yanında soytarı gibi hissedince kendini, hemen koşar adım kapıya yönelir…Adam-“Padişahım nereye? Bir kusuru ettik? diye sorunca.
Padişah dile gelir arkasına bakmadan koşarken… -“Ben sana benden daha fazla sözü geçen biri olmasın demiştim…Ama bu çocuğun saltanatı yanında benimki sönük kaldı.
Şimdi öğrendim bir evde çocuk varsa, sözü padişahın sözünden daha fazla geçermiş meğer-” demiş…Yazar Suat
